Hangi benim’ in körebesi
kimi sobeledi
hiç bilmiyorum
sanki derimin döşemesi düştü yere
-almaya eğilmiyorum-
kim bilir bu kaçıncı
ağır tanlar altında kalışım
sağır sultanlar duydu yakarışımı da
belki ben oralı olmuyorum
oysa ki şüphelenmeliydim
hep bir kahpe izi bulurdum zira
dudaklarımda
yudumlarken kahvenizi
bir gün derdim
bir gün belki mutlaka giderdim…
hangi senin albenisi
beni ebeledi
hiç bilmiyorum
sanki bedenimin üşümesi geçti de
-inatla ürpermiyorum-
kaç ömürle buluşacağız bundan gayrı
bizi sadece bir ölüm sevse de
kaç kokunun gülü ayrı ayrı
kim göze alsa biraz
zordur çünkü yar kenarında çiçek açmak
kim denese değişmez
tek kişilik değildir
birbirine tutunmak
onlar işte bu yüzden
(size) orman değil
(ama bize) -uçurum’lar-
