anladım ki
üzgün içim
acıyor ağzımda dikenli çiçekler
-kokusu bir kimsesizin-
başka türlü nasıl olsundu ki
aynadaki aksim gölgeme aksi
küskünüm her benden kuşku duyana
21. yüzyılda nasıl olsa herkes tek
üzgünüm bu dünyada
bir kuştüyü kadar
riya kalıncaya dek…
meşru müdafaa sunuyorum güneşe
günebakanlar gibi
kellesini vurduğum her vakit
taş taş üstünde bırakmıyor devran da
benim gibi nasıl olsa
-tecrübeyle sabit-
yine anlatacak ne denli yıktığını
kendi okyanusunda firavunları (bile)
tek bir papirüs
her ferman soluyor gene
kayıp bir mumya gibi
içinde ihtişamlı her cesedin
oysa ki
sönmek üzere olan bir muma ancak
dokunabilir şimdi sadece
benim tozlu nefesim
anladım ki
sahipsiz gizim
açıyor anında kapılarını izler
-korkusu bir kimsesizin-
