Sonra oldu
olan
çünkü kömür
sıkılmıştı pırlantandan
bir uzak
vardı aklımda
çakılmış bir
çivi gibi keskin
tüm
parıltımdan beni uzaklaştıran…
derken
anladım
hava neden
bu kadar soğuk
nedir suda
bana pası
hatırlatan
neden gri
gökyüzü epeydir
sonra oldu
işte olan
çünkü
mavilik
sıkılmıştı
gökkuşağından…
bir sır
verdi gitmeden
rengi sarı
bu henüz ilk
itirafıydı
az uyuyordu
her rüya
kış önümüzde
beton gibi duruyordu
her ona
yaklaştığımda
kardan adam
gibi yalnızdım
her
açıldığında bana
içimdeki
kapılar dışarı kapanıyordu…
sonra oldu
olan
çünkü
unutkanlığım
sıkılmıştı
hatıralardan
bir yurt
edindim sıcağını
atılmış her
yığın gibi
yakınından
işin aslı
kaybolmuştum
o kanlı
şehrin içinde gariptir ki
hala
bulamadığın yarama
sadece sen ağlıyordun…
