vakti yerinde değil
şu sıralar pek
düşlerimin doğrusu
olsun…
ben bir umudun hayali hali
bu dünyada bir renk seçtim ki kendime
döner benimle her ton sanki
içimdeki gökkuşağına pervane
dem gelir
ıssıza çekilince her hane
-sanırım ağlayacağım-
dergah olur yatağım
nedendir bilinmez
bir yalnızlık kendi kellesini
ansızın kendi kalesinde vurur
uyuşmuştur en tenhasında telaş
an itibariyle kansızım
suskunluk sadece bir temkindir oysa
dergahında yalnızın
bir dua sor
ateşten rüyalar buyur ediyorken cism-i halimi
belki biliyorumdur
ölüm dudaklarım(d)a bir parça kor
ter içinde sayıklarım
neyse ki vaktiyle
cam kırıklarından buz yapmışımdır
çünkü parçalanırsa sözlerim
daha erken çığlık atarım
hır çıkar aksime
hay aksi
gözümdeki yaşa sel vurur
bir vaaz verir gibi can
artık taş taş üstünde koymam bu gece
der durur
har vurur içimde yılgınlığa
içimdeki yangına şimdi yel buyur…
