Canımı yakıyor seni ararken
kaybolduğun her yer
izler kimsesiz
acıtıyor
gözlerinden utanıyorum
uyanıyorum çığlıkla kimsesiz
canımı sıkıyor bensiz yaptığın her şey
kahroluyorum nerede ‘’BİZ’’
-belki bir gün bir yerlerde-
deliriyorum
oysa avutuyorsunuz
kimseniz siz?
ağlıyorum
düğümlenmiş boğazım
gözlerim susuz
ahh bu yaşamın yoksulluğu
oysa sevmek sonsuz
seni yaşıyorum şimdi sensiz
tadımı kaçırıyor herkes
korkuyorum
-henüz affedilmediniz-
seni arıyorum
umursamadan sevgilini
o seni kaçırıyor
aklımı kaçırıyorum ben de kimsesiz
yardımı hatırlıyor
ikimizden birimiz
beni koruduğun herkese
her yere el değiyor
üzerimde sis
anlatıyor aslında beni
boğulurken kadehlere
kardeşini boğdurur gibi
beni öyle bir aşkla zehirledin ki
senin kadar sevemedim
bir daha hiç kimseyi...
kanıma dokunuyor şimdi
yaralı kaldığım her gün
senden gizli
usanıyorum
uzanıyorum yanına
düşlerinden uyanıyorum
dalıyorum sarayına
kimse-siz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder