KÜL

Kül;

küllerinden geçiyor şimdi zaman

duman;

sislerinden geliyor seslenişin

yangın;

söndüremiyorum bu gece hiçbir şeyi

su;

gül’lerinden kalıyor sadece o’ysan

derin;

kaybolarak giden her şey senin

yol;

sanıyorum hep düşlerimde düşerken

kan;

ağzımdan boşalıyor, ağlıyorum serin serin

sen;

ömürlerimi öldürüyorum oysa vakit erken

intihar;

ödünç alınmış cennette sarhoş firar

alkol;

bolca rüzgar arasında kimsesiz yelkovan

giz;

prenses izlerinde yitik bir Keloğlan

yön;

ağır ağır yok oluyor benimle orman

kül;

küllerinden deliriyor besbelli zaman

aman!

her satırı yakıyorum, şiir şimdi tamam!