Okunan sayfalarda
kendi tenini arayanlar var
arar gibi bir anne kayıp çocuğunu
yazdığı mısralarda
gördüm evet, onu cüzdanına koyup
naylonunu okşayanlar var
ve bir fotoğrafı
heykel gibi ağırlaştırarak
yüreğini sıkıştıranlar...
onlarca yürekte onlarca insanın
gülümsemesi kalmış
ve her ana tonlarca şiir kitabı almış
bakıyorlar o ana
her uyakta, uyumayanları anımsayarak
uyumayarak
biriktirmekte onlar dizeleri
gözyaşları her sayfaya düşerken
ve dövmekteler hala dizlerini
ister ağla, ister delir
birer dövme gibi yüzleri
ama tava gelmeden demir
kor halde akıp gider örsün üzerinden
duvar resimleri gibi kalıcı ama silik
yüzyıllara direnen yazıtlar
oluşturmak üzere
ve kutsal kitaplar gibi dimdik
ayakta kalacağını umar
her çocuk bilmez
yaşam bir şiirdir
insan hiçbir şey yazamasa
kendi kaderini yazar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder