kimde kendimi azıcık fazla kaybetsem
kimsesizlikte buldum sonra hep kendimi
bu sensizlik değil de nedir öyleyse
-bu yosun tutan sessizlik-
içimdeki mezar taşlarında gizlidir
kimin içimde zamansız öldürdükleri varsa
onun kalbinde amansız dirilsin
apansız yarasalar gibi kopsun bağrından
ters akan bir nehri
kanla yıkanmış bir tenin
göz pınarlarını katranla doldursun
haklısın kimin ruhu lekeliyse
onu fazla yıkamayacaksın…
kimde derdimi azıcık fazla kahretsem
bir sessizlikte buldum sonra hep derdimi
bu kimsesizlik değil de nedir söylesene
-bu çığlık yutan sessizlik-
içimdeki mezar taşlarında gizlidir
kimin mezarlığımın bahçesinde
amansız soldurdukları varsa
onun kalbinde dikenleri zamansız açsın
apansız güller gibi kopsun bağrından
ters yatan bir cesedi
kanla sulanmış bir demin
son sultanını cellatlara boğdursun
haklısın kimin ruhu darbeliyse
onun ölüsünü bile fazla avutmayacaksın…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder