MAVİ

Taş

yerinde ağır

dalgalara deniz kabukları sağırdı

maviydim  ben derinden

anladım ki okyanusta bir iz

şimdi

içinden geçtiğim her deniz

gök

cümle yerimde eflatun

yağmur

tenimde çok meftundu

tutundum gökkuşağına yediveren renginden

renk bulamadım bir türlü senin denginden

kök

manasız kalıyor boşlukta

toprak bensiz Can buluyordu

aynı fırtınanın yapraklarıydık sanki

rüzgar telaşsızlığımızı durmadan savuruyordu

bir koku değdi sonra yüzüme

tüm yel değirmenlerine karşı

sadece bir çiçek özgürlüğü savunuyordu

taş

yerinde ağır

toprağa selin tabutları sağırdı

asiydim ben eskiden

anladım ki  kör kuyuda bir giz

şimdi elinden çektiğim her dehliz

sır

perdesiz kalıyor

artık aynalar kendi rengini arıyordu