2 Şubat 2008 Cumartesi

EKLİYMİŞ EŞ-SİZ-LİĞİMİZ

Zamansızmış her şey

senin sıhhatsizliğin

benim saatim gereksizmiş...

zalimin gün saymasında başka ne

yaşadığımız, yaşayacağımız öfke!

ecelsizmiş ölümler bak

oysa biz çiçekler topluyorduk

daima yenilerini bulacağımızı sanarak

an’larımız yokluğumuzda daha an’lamlı

anaların koynunda da bizsizlik

kolu kopmuş bebekler gibi böyle sallandı...

eksikmiş her tutunduğun

ve eksizmiş ömür de ne yazık

talim yerinde sıkacak mermimiz yokken

bir savaşa gönderilmemiz gerçekten ayıp...

yine yola koşulmuş bulduk kendimizi

yine ağlayarak katıldık orduya

kaçamadık

açamadık kapısını dermanın da

yıkıldı evimiz, ocağımız

şaşırmadık...

kaç kalleşin arasında silahlanmışız

kan kardeşimizin

bir anda varlıklı oluşu

nasıl da gözümüzden kaçmış...

düz yollarda görünür olmuştu ne zamandır

doğru ya nerede onun yokuşu?

ah bu ani uçurum

bu sevdiklerimizin bir bir yok oluşu

neyi aldı da bizden

yokluğu yüzümüze vurdu birden!

Hiç yorum yok: