Ezberim bozuldu
en derin yerinde sarsıldı ömrüm
el değdiğim her yer sökülüyor
oysa kilitli dünyanın tüm ganimetleri
bir güzel şarkıydı belki de mazi
-sadece nakaratı saklı-
diri bir çiçekti nefes de ama
maalesef kırılmış saksı
tekrar dikilecekti soldu
telef oldu satırlarım
kanadım ben de kendimce
kırılınca kolum kanadım
bir dilek tutmuştum olmadı
Enderun mektebinde yetişmişti oysa hülyalarım
ezberim bozuldu
bıçak açmıyor ağzını artık
korkulan oldu
nedendir bilinmez
su doluyor ciğerlerime ağlamaktan
her anım bir harabede kök buluyor
kan kusan eşkıyalar sarmalıyor yanlışlarımı
kışlarıma değiyor nasırlı eller
pes ediyorum yataklarında kirli
ses etmiyorum
uğulduyor başımda Allah-u ekber
ezberim bozulmuştu
yaralı bir kuştu hafızam
eşkıyaya gece kıştı
genç kızdı narin ürkekliğim
yarının planlarında yoktu
el değdi hülyalarıma
hayaller, gerçekten çoktu
-kördüğüm ve ben-
ezberimi bozdu ölüm ve ten
en acıklı yerinde ağlansın diye
gençliğini çaldım
durup dururken bir ömürden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder