2 Şubat 2008 Cumartesi

EZBERİME NE OLDU?

Ezberim bozuldu

en derin yerinde sarsıldı ömrüm

el değdiğim her yer sökülüyor

oysa kilitli dünyanın tüm ganimetleri

bir güzel şarkıydı belki de mazi

-sadece nakaratı saklı-

diri bir çiçekti nefes de ama

maalesef kırılmış saksı

tekrar dikilecekti soldu

telef oldu satırlarım

kanadım ben de kendimce

kırılınca kolum kanadım

bir dilek tutmuştum olmadı

Enderun mektebinde yetişmişti oysa hülyalarım

ezberim bozuldu

bıçak açmıyor ağzını artık

korkulan oldu

nedendir bilinmez

su doluyor ciğerlerime ağlamaktan

her anım bir harabede kök buluyor

kan kusan eşkıyalar sarmalıyor yanlışlarımı

kışlarıma değiyor nasırlı eller

pes ediyorum yataklarında kirli

ses etmiyorum

uğulduyor başımda Allah-u ekber

ezberim bozulmuştu

yaralı bir kuştu hafızam

eşkıyaya gece kıştı

genç kızdı narin ürkekliğim

yarının planlarında yoktu

el değdi hülyalarıma

hayaller, gerçekten çoktu

-kördüğüm ve ben-

ezberimi bozdu ölüm ve ten

en acıklı yerinde ağlansın diye

gençliğini çaldım

durup dururken bir ömürden...

Hiç yorum yok: