Bir an intihar etsem
sonra beni kurtarsanız
uyansam
baksam başımda siz
beni dalgın bakışlar alsa
dalgalar alsa beni öncesiz
ben kendi kendime kalsam
bir başıma bulsam canımı öznesiz
belki bana acırsınız
belki üzülür aranızdan biriniz
biraz pamuk olup hastanede
yaralarıma dokunur elleriniz
ah bir becerebilsem
ilk yardımlara düşsem
son kararımda inşallah ben
ama kurtarsanız beni
eve götürseniz acilen
yemem, içmem değişse
el değse perhizime
içme dese doktor mesela
dinlensem
demlenmesem artık kuytularda
bir an intihar etsem
iftihar etmeseniz artık benle siz
‘’hep bizi kandırmış’’ deseniz
‘’sevememiş kimseyi’’
sonra ilaçlarımı almasam
beni üzenleri hiç anlamasam
vasiyetimi bulsanız
ben üzerime alınmasam
bir an hiç üzerime düşeni yapmasam
tarih beni yazmasa
hatırlar mı biriniz
kardeşlerim ağlasa
burun kıvırsa babam
anam ak yemeniyle karalar bağlasa
ip atlasa o sırada zihnim
ölüm karikatür olsa
gülsek beraber tertemiz
bir an intihar etsem
ama sadece bir an
gökkuşağı olurdu rengimiz
toplanır kalırdı eksikler
utanırdı gözlerinizden gözlerim
ses etmezdiniz
hiçbir şey olmamış gibi olurdu yaşasam
sözler var olurdu yokken
gözler yok olurdu giderken
gelsem sevinirdiniz
gitsem kimsesizdiniz
unutamazdınız belki bazı şeyleri asla
anardınız
ağlardınız
sürekli unuttuğumu hatırlayınca
oysaki
benden önce de gittiler
terk ettiler bizi ‘’hey- gidi’’ ler
kalmak şüphesiz sizin için güzel olurdu
gitsem
dedi-kodu kazanında ince BİZ…
değer miydiniz
derin miydiniz yeterince giden bana
kalsam nice-siz olurdum
kalbim zorla solurdu…
bir an intihar etsem
zorla beni kurtarsanız
hoşuma gitse bu iş
ikinciden sonra
beni heyet kararıyla emekli etseniz
dönsem gelsem size
dünden gelsem
emeklesem tekrar önünüzde
kızsanız bana yerli yersiz
kışlasam yüreğinizde
her şeye rağmen kimsesiz…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder