Bir gün bizi unuttunuz
anısız da sevebileceğimizi
anladık böylece
önceleri SİZ, SEN’di
ben her şeyimle kimse-sizken
sonra bir gün ağladım sensiz
ansızın anladım kim olduğunu
gene SEN, SİZ
derin uykulu yastıklarda
içimdeki kuş-tüyünün kin olduğunu...
bir gün bizi unuttunuz
haykırmayı unuttum ben de ağlarken sessiz
yalnızlık siz
karanlık sis
ses siz
tüküremedim kırılganlığı ağzımdan
cam parçaları gibi
ağladım
kanadım hep can parçaları gibi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder