umut kendi kendine di-kendi bazen
doğrudur
başka türlü
başka türlü
her bozkırda neden
insan kendini unutur!
insan kendini unutur!
bir günüdür her dokunamadığı kelebeğin oysa
korktuğu belki sadece
sancılı bir uykudur...
vurulur renklerine
unutur dünü
sevmiştir
tek mevsim bile değil oysa
tek güne gelmiştir
nedense bahara kadar yurdundan kovulur
bir ay olsaydı der
bir yer olsaydı
fırtınaya tutulmuştur ama
bir günlük ömrüyle avunur…
fırtınaya tutulmuştur ama
bir günlük ömrüyle avunur…
umut kendi kendine di-kendir bazen
doğrulur
başka türlü
her bozgunda neden
insan derdini unutur!
bir dünüdür her dokunamadığı kelebeğin oysa
korktuğunu belki sadece
acılı biri uydurur...
vurulur denklerine
vurulur denklerine
unutur günü
sezmiştir
tek resmin bile değer O’ysa
tek sana gelmiştir
tek resmin bile değer O’ysa
tek sana gelmiştir
nedense bakana kadar yurdundan sürülür
bir an olsaydı der
bir can olsaydık
fırtınaya tutulmuştur
ama
bir gün öldüğüyle kurtulur...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder