YIRTTIĞIM KANATLARI YENİDEN ÖRDÜM

 

ben öldüm…

damarlarımdaki kan buz kesti artık

üşüyorum

kar yağmadı henüz

kartopu oynayamayacağız sanırım

gözlerime dokunuyor şimdi bu aralık

ellerimle tüm tutamadıklarım

ben güldüm…

kış vurmadan 3 mevsimi gördüm

3 kurşun sıyırdı gönlümü

sırlarımı senden başkasına anlatamadım

yersizdi umudum

yurtsuzluğun bende tanrı misafiri oldu

ben kimsenin bahçesine

böyle güzel çiçek olmamıştım hiç

sen de kimsenin evinde zaten

böyle kalabalık değildin

sövdüm ben de…

40 kabirde

40 azap çekerken

kan tükürdüm soğuk mezar taşıma da

sana döndüm

tövbe ettim sonra karanlığıma

yırttığım kanatlarımı

kalktım yeniden ördüm

uçmak…

uçurtmalarda duruyordu işte

duru olman beni yordu

güldüm

çünkü

içimde bir bir

uçan balonların çırpınıyordu

onlarla sana yükselmek ne kadar zordu…

1 gün vardı içimde sevmediğim

1 ömür sakince beklediğim

sonra tuz buz oldu şehir

içimdeki tüm kaleler yerle bir

neyle savaştığımı asla bilemedim…

ben kördüm…

aklımın kördüğümlerini

el yordamıyla çözemedim

bekle dedi bana 1’ i

bekleyemedim

giz soğuk bir battaniye gibi

üzerimi örtüyordu

üşüdüm sonra…

ortasında kardan adam gibi cehennemin

şimdi her yer yeni

ardımda her bıraktığım

gözlerimde eriyordu senle ilgili

Azrailler vardı

orakla çiçek toplayan içimde

İsrafiller yalnızlığıma ıslık çalardı

ocağıma ilk defa kor değdi

kan ter içinde bir gündü

zor değildi

kendimi atmam bu diyardan

İkarus gibi

kanatlarımı annem örmüştü

yündü

ben artık dündüm…

uyanmamak için

can çekişiyordum hülyalarından

ecinniler çanlar çaldı da

uyanmadım derin sevdalarından

mızraklar sapladılar dillerime

sana tek bir ses edemedim…

ben gördüm…

yanaklarımdaki  yaşlar tuz kesti artık

ölüyorum

dağlanmadı gözyaşlarım henüz

kırpmıyorum gözlerimi ağlamamak için sanırım

sözlerime dokunuyor şimdi bu aralık

ellerimle tüm tutamadıklarım